Una Settimana Italiana; een Italiaanse week. Dat was het vorige week zeer zeker. Als wielerliefhebber volg ik zeer aandachtig en met veel plezier de Giro d’Italia, Italie won in Ahoy Rotterdam het Eurovisie Songfestival en ik zong in het Nieuwe Luxor Theater t.b.v. RTV Rijnmond het Italiaanse lied Volare. Een bijzondere week, waarin ik eindelijk weer eens mocht ruiken aan mijn geliefde entertainment. Een week ook, waarin mijn geliefde Rotterdam veel aandacht kreeg. Ook dit avontuur begon weer met één simpel appje.
Het appje
Het was Moederdag. Nadat mijn kinderen en ik mijn vrouw Peggy op bed hadden verwend met kadootjes, tekeningen en knutselwerkjes volgde een bezoek aan mijn eigen moeder. Het was (eindelijk) mooi weer dus we trokken luchtige kleding. ‘Het zou weleens zeer aangenaam toeven kunnen zijn in mijn ouders tuin op het zuiden.’, dacht ik. Vlak voordat we vertrokken naar mijn ouders kreeg ik een appje. ‘Beste Ray, ben jij zaterdag 15 mei toevallig beschikbaar om het oude Songfestival liedje Volare te vertolken in het Nieuwe Luxor in Rotterdam t.b.v. Rotterdam Zingt op RTV Rijnmond?’ Het bericht kwam van Chantal Wessels van Rotterdam Zingt. Rotterdam Zingt is een fantastisch jaarlijks terugkerend evenement waarbij circa 4000 mensen uit de Regio Rotterdam zich hartje zomer verzamelen op een plein om de gehele (vaak zwoele) avond uit volle borst bekende nummers mee te zingen. Van Frans Bauer tot de Rolling Stones en van Django Wagner tot Elvis Presley. In 2018 én in 2019 had ik de grote eer op te treden op dit prachtige evenement. In 2018 solo met Dean Martin’s That’s Amore en de Rock’n Roll classic Blue Suede Shoes en in 2019 zong ik samen met mijn muzikale compagnon (en vriend) Tommy Scott Green Green Grass of Home van Tom Jones, That’s Amore en Blue Suede Shoes. In 2020 was er door Corona geen vol plein (en dús geen Rotterdam Zingt) en ook in 2021 zit Hugo de Jonge (ondanks de wetenschap dat er in de buitenlucht geen besmettingen plaatsvinden) nog niet te wachten op een plein waarop 4000 mensen een meezingfeestje bouwen. Er kwam wel een alternatief; Rotterdam Zingt op TV. Meezingen vanuit je woonkamer. Uiteraard had ik hier direct oren naar en zo stond ik op zaterdagmiddag 15 mei in mijn smoking op de trappen van een leeg Luxor Theater in de spotlights (grotendeels) in het Italiaans het nummer Volare te zingen. Het nummer werd (samen met een miniconcert van de Wannabiezz én You’ll Never Walk Alone van Lee Towers) uitgezonden op woensdagavond 19 mei op RTV Rijnmond.
De voorbereiding
Ik had ‘ja’ gezegd tegen Chantal. Ik zong het nummer Volare weleens. De Dean Martin versie. Ik sloeg de Italiaanse stukken altijd over en ‘smokkelde’ door het refrein twee keer in het Engels te zingen. In de casino’s waar ik vaak sta is er geen gokker, die dat opvalt. Zij zitten immers volledig geconcentreerd aan de roulettetafel en op de achtergrond staat er een man in smoking 50 liedjes te zingen. Dat hij bij tekstueel moeilijke liedjes twee keer hetzelfde refrein zingt valt niemand op. Nu was de situatie anders. Deze editie van Rotterdam Zingt stond volledig in het teken van het Eurovisie Songfestival. Het ging hier dus niet om de Dean Martin versie, maar om die van Domenico Modugno. Modugno won in 1958 met Volare het San Remo Festival en in datzelfde jaar vertegenwoordigde hij met hetzelfde lied Italie tijdens het Eurovisie Songfestival. Hij werd 3e, maar had een grote hit met Volare te pakken. Domenico Modugno won met Volare twee Grammy Awards en door de jaren heen werd het nummer succesvol gecoverd door o.a. Dean Martin, The Gypsy Kings én onze eigen André Hazes. Domenico Modugno zong het nummer logischerwijs volledig in het Italiaans. Ik spreek zeer goed Spaans, maar de Italiaanse taal ben ik niet machtig. Ik moest dus (nadat ik de Domenico Modugno orkestband had gedownload) goed naar de Maestro zelf luisteren om de Italiaanse uitspraak te optimaliseren. Daarnaast moest ik de Italiaanse tekst ook nog eens goed uit mijn hoofd leren. Bij letterlijk ieder moment voor mezelf zong ik het lied. Tijdens het uitlaten van de hond, tijdens de afwas, tijdens het douchen en tijdens het scheren. Ik kon dit keer niet smokkelen. Het ging om een ‘meezingfeest’ op TV. De tekst zou onderin beeld meelopen en waar men op een plein nog een biertje drinkt en met elkaar praat (en dus minder geconcentreerd is op de teksten op de grote schermen) zou men nu (zittend op de bank in de woonkamer) aandachtig meelezen met de tekst onderin beeld. Mijn uitspraak moest dus goed zijn en de tekst van zingen moest corresponderen met de tekst onderin beeld. Ik heb het nummer Volare zo vaak geoefend, dat ik het ná de opnamedag niet meer kon horen. Laat staan zingen;-)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Het Luxor Theater
Het was zaterdagmiddag 15 mei. Ik was er klaar voor. Ik had de tekst en de Italiaanse uitspraak perfect ingestudeerd. Nu moest ik het nog ‘even’ inzingen voor de camera’s. Ik reed naar het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam en meldde me bij de balie. ‘Ik kom een liedje zingen.’, zei ik. Mijn komst was geen verrassing. Ik werd naar de zaal begeleid en zag de Wannabiezz prachtig uitgelicht op het grote podium hun Songfestival Classics spelen en zingen. Ik zag mezelf hier ook al helemaal staan. Ik was echter nog niet aan de beurt. In de artiestenfoyer nam ik een warme kop thee en ja; ik oefende de tekst nog één laatste keer. Toen werd ik opgeroepen. Na een warm weerzien met de Wannabiezz verwachtte ik ook op dit podium ‘mijn’ Volare op te gaan nemen. Omwille van de uitzending werd er echter gekozen voor een andere setting. In een spotlight zou ik op de trappen van het Luxor Theater (als ware ik een echte Italiaanse operazanger) Volare opnemen. De regisseur en de cameramensen optimaliseerden de setting vakbekwaam. Omdat boxen op de grond de stijlvolle setting zouden bederven werd gekozen voor één monitorbox op de grond schuin voor me. Het beeld en ‘het shot’ bleef hierdoor prachtig, maar geluidstechnisch werd het voor mij wel iets moeilijker zingen. Ik leunde echter op mijn (zelf)vertrouwen door de vele repetities tijdens het uitlaten van de hond en tijdens het scheren van mijn gelaat. ‘De camera draait in 3, 2 , 1 en actie!’ ‘Penso che un sogno cosi non ritorni mai piu. Mi dipingevo le mani e la faccia di blu.’ Nog vloeiender dan tijdens de afwas galmden de Italiaanse klanken door het aardedonkere theater. Ik was weer een prachtige ervaring rijker en ook het Nieuwe Luxor Theater kan weer van mijn ‘bucketlist’ worden afgevinkt. Hoewel; ik droom eigenlijk van een vol theater. Een beetje ‘smokkelen’ op zijn tijd kan echter af en toe geen kwaad. Ik vink het Luxor dus gewoon af. Eenmaal thuis verruilde ik de smoking voor mijn joggingspak, het Nieuwe Luxor voor de bank in mijn woonkamer en Volare voor de Giro d’Italia. Ik schonk een stevig glas Chianti in en proostte op de toekomst. Een toekomst waarin weer gezongen mag worden voor publiek. Saluti!
‘Volare e Cantare. Nel Blu Dipinto Di Blu’ – Domenico Modugno