In de Ban van de Ring
In Rotterdam zijn wij trots op de enige Olympische bokskampioen, die Nederland rijk is: Bep van Klaveren. In Amsterdam nota bene, wist The Dutch Windmill, tijdens de Olympische Spelen van 1928, de gouden medaille te bemachtigen. Een prestatie die anno 2021 niemand wist te evenaren. Om Bep van Klaveren voor altijd ‘in leven te houden’ te houden beloofde zijn fan, vriend en promotor Aad Veerman na Bep’s dood een standbeeld en 10 Memorials. Aad hield woord. Als Rotterdammer én sportliefhebber ben ik bij vele edities aanwezig geweest. Aanvankelijk werd mijn broer, die voor het Rotterdams Dagblad schreef, uitgenodigd door Aad Veerman en ik mocht mee. Later werd ik persoonlijk door Aad uitgenodigd als zanger. Aad Veerman houdt namelijk zielsveel van de muziek van Frank Sinatra, Dean Martin en Nat King Cole en is, doordat ik dit repertoire ten gehore breng, zeer frequent aanwezig bij mijn optredens. Vorig jaar werd ik door organisator Ardie den Hoed gevraagd om tijdens het Business Diner (op Raderstoomboot De Majesteit) voorafgaand aan het Memorial op te treden. Uiteraard was ik zodoende ook bij deze 21e editie aanwezig in Topsportcentrum Rotterdam. Sterker nog: als artiest had ik plaatsen aan de ring! Voor het eerst rook ik het zweet, hoorde ik de klappen, de coaches en de referee. Ook ging mijn aandacht uit naar de ringspeaker die avond. Goed voorbereid en helder articulerend begeleidde hij het gala verbaal. Mijn ogen waren geopend. Dit wilde ik ook!
Twee maanden na de 21e editie van het Bep van Klaveren Memorial werd ik gebeld door Gaby van der Graaf. Gaby zit in de evenementen en in de catering. Ook was hij in die periode nauw betrokken bij de verhuur van Bentleys. Ik kende Gaby van het Business Diner op De Majesteit. Toen al had ik hem ingefluisterd, dat ik als Ring Announcer graag in de ring zou staan. Gaby had dit onthouden en zo gebeurde het, dat hij mij na twee maanden belde. Gaby was gevraagd om een Bentley te regelen voor een groot studentenfeest. Het ging hier om het 100-jarige bestaan van studentenvereniging Laurentius. Zij hadden namelijk op woensdag 13 mei Discotheek Eclipse in Rotterdam afgehuurd. Als thema hadden de studenten: Chicago jaren 30. Als absoluut hoogtepunt van het feest had men een groot boksgala bedacht. De organisatie had via Ton Dunk jr. een ring en 12 boksers kunnen fixen. Om het gala extra elan te geven had Dunk kunnen regelen, dat de 6 partijen officieel meetelden voor de NBB (Nederlandse Boksbond). Alle ingrediënten voor een bijzondere avond waren aanwezig: een discotheek, een boksring, 12 boksers, 1000 man publiek, licht en geluid. De studenten waren alleen nog op zoek naar een Ring Announcer. Een boksgala zonder de legendarische woorden van ’s werelds beste ringspreker Michael Buffer ‘Let’s get ready to rumble’ was volgens de studenten niet mogelijk. Ondernemer Gaby van der Graaf wist echter nog wel iemand. De enige juiste man voor deze klus was volgens hem Ray Martin. Voor de voordracht van Gaby aan de studenten ben ik hem nog iedere dag eeuwig dankbaar.
Ik was zeer vroeg op locatie op woensdag 13 mei. Naast het verbaal begeleiden van de gehele avond was ik ook gevraagd nog wat Sinatra classics in de ring te zingen. Omdat ik niet iedere dag voor 1000 man optreed wilde ik uiteraard een fatsoenlijke soundcheck doen. Toen ik Discotheek Eclipse binnenliep was ik direct in de ban van de ring. De spotlights gericht op het canvas, het logo van Adidas en de immense ruimte voor het publiek. Zowel direct aan de ring als op het balkon. ‘Als de 1000 studenten hier (licht) aangeschoten arriveren krijgen we Gladiator-achtige taferelen.’, dacht ik. Dit was echter van later ‘zorg’. De soundcheck was gebeurd. Het geluid was top! Omdat ik zoveel mogelijk dynamiek wilde brengen in de zaal en de boksers zo gemotiveerd mogelijk in de ring wilde zien verschijnen gaf ik de geluidsman de opdracht om mij zo goed mogelijk in de gaten te houden. Na het noemen van de naam van de bokser moest er uiteraard een dynamische plaat met idem beat gedraaid worden. Ook dit hebben wij vele uren vóór het boksgala rustig gerepeteerd.
Nu het geluid en het licht geregeld en doorgesproken waren kon ik me gaan voorbereiden op mijn uiteindelijke presentatie. Om zo goed mogelijk voor de dag te komen wilde ik zoveel mogelijk weten over de 12 boksers. Hoe spreek je de namen precies uit? In welke gewichtsklasse bokst men? Hoe ziet hun palmares eruit? Voor welke boksschool komt men uit? Wat was hun sportieve hoogtepunt? Hebben ze een bijnaam? Hoe heten de scheidsrechters? Hoe heet de ringarts? Hoe heten de officials van de boksbond? Allemaal feitjes, die handig en soms zelfs nodig zijn om te weten om uiteindelijk een zo goed mogelijke aankondiging te kunnen doen. Om dit alles goed inzichtelijk te krijgen ben ik een half uurtje in de kleedkamers geweest. Hierna was ik er klaar voor. Het lange wachten kon beginnen. IJsberend door de gangen van de aardedonkere discotheek nam ik de kaartjes met de namen, de bijnamen en de gewichtsklassen tot in den treure door. Ook checkte ik iedere 5 minuten of mijn vlinderdas nog recht zat. Na enkele uren kwam het verlossende woord: ‘Ray, de deuren gaan open. Over 10 minuten ga je de ring in!’
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
De 10 minuten waren om. Ik moest de ring in. De scheidsrechter trok met zijn armen één touw omhoog en met zijn voet duwde hij het andere touw naar beneden. Door de nauwe opening, die hierdoor ontstond kon ik met mijn 1.93 meter maar net de ring in. Dat mijn vlinderdas wellicht scheef was gaan zitten kon mij niet veel meer schelen toen ik in het midden van de ring om mij hen keek. Overal stonden mensen. Ook het balkon, dat volledig rond liep, stond 5 rijen dik. Men was klaar voor een paar spectaculaire gevechten en ik moest ervoor zorgen, dat de eerste twee boksers in een warm bad kwamen. Mijn gedachten gingen uit naar mijn absolute voorbeeld Michael Buffer. Als vanzelf heette ik de mensen van harte welkom en vroeg ik hen luidkeels of men klaar was voor enkele prachtige bokspartijen. Het kabaal van de circa 1000 aanwezigen was oorverdovend. Toen ik mijn versie van de legendarische woorden Let’s Get Ready to Rumble de zalm ingalmde ging het dak eraf. Met kippenvel over mijn gehele lijf kondigde ik dan ook de eerste twee boksers aan. De geluidsman was mijn instructies van uren daarvoor niet vergeten en zo liepen de boksers onder begeleiding van bombastische muziek tussen de zwetende studenten door naar de ring. Nadat ik voor beide heren nog één groot applaus had gevraagd ging de gong. Het boksgala was officieel begonnen en mijn debuut als Ring Announcer was een feit.
De avond verliep perfect. De 6 partijen waren meer dan spectaculair en het publiek was laaiend enthousiast. Ook liep ik steeds makkelijker tussen de touwen door de ring in. Oefening baart dus zeer zeker kunst. Aan het einde van de avond vroeg ik Ton Dunk jr. (de man die bokstechnisch alles had geregeld) de ring in. Hij was het, die de grote eer had om de prijs van de ‘beste’ bokser van de avond’ uit te reiken. Dit werd Dary Duarte: een zeer talentvolle en atletische bokser van boksschool Van ‘t Hof in het Rotterdamse Crooswijk. Onder luid applaus namen de boksers en de organisatie afscheid van de discotheek. Nu konden de muzikale festiviteiten beginnen. Met enkele classics van de King of Rock’n Roll Elvis Presley en van The Voice Frank Sinatra wist ik de beschonken zaal in extase te brengen. Als afsluiter van de avond zong ik in de boksring You’ll Never Walk Alone. Woensdag 13 mei 2015 is voor mij als zanger/presentator een onvergetelijke dag! De dag erna belde ondernemer Gaby van der Graaf mij op en vroeg: ‘Was het leuk?’ Ik vertelde hem, dat het een absoluut hoogtepunt voor mij als entertainer was en dat dit naar meer smaakte. Ik was en ben nog steeds volledig ‘in de ban van de ring’!
‘Let’s Get Ready to Rumble!’ – Michael Buffer