Gisteravond was Ahoy Rotterdam het decor van de finale van het Eurovisie Songfestival. Circa 200.000.000 mensen zagen ’s werelds grootste zangwedstrijd plaatsvinden in mijn stad en in het iconische Ahoy. Een plek waar iedere artiest of zanger ooit één keer wil staan in zijn leven. Ik stond er. Niet in de grootste zaal, maar toch. In december 2015 voor de eerste keer en post-corona staan er nog een aantal presentatieklussen in Ahoy gepland. Onderstaande blog schreef ik in december 2015. Bijna 6 jaar later is mijn enthousiasme over die dag nog net zo groot. Veel leesplezier!
Iedere zanger of presentator droomt ervan: optreden in Ahoy Rotterdam! Als Rotterdamse zanger/presentator is die droom wellicht nog groter. Rotterdammers zijn echter ook nuchter. Je komt niet zomaar in Ahoy. Je zal geluk moeten hebben, een gunfactor moeten bezitten en een goed netwerk moeten opbouwen. Door hard en goed te werken ben ik ervan overtuigd, dat veel dromen uit kunnen komen. Zo kocht ik 11 jaar geleden mijn eerste gitaar. Mijn verkering was uit en ik zocht een uitlaatklep. Ik kocht een gitaar. Een zwarte Spaanse gitaar met nylon snaren. Ik wilde al lange tijd gitaar leren spelen en nu was het geschikte moment aangebroken om er aan te beginnen. Mijn droom was om in een band te spelen. Na enkele weken (ik oefende gemiddeld 4 uur per dag) had ik een repertoire opgebouwd van zo’n 15 liedjes. Ik zong er ook bij. Ik liet de 15 songs aan enkele vrienden horen en ze werden erg enthousiast. Met deze vrienden ben ik kort daarop een band gestart. Met de songs van Johnny Cash, Elvis Presley en Buddy Holly speelden we voor een spreekwoordelijke appel en een ei van Den Helder tot Maastricht. Eenmaal spelend in een band werd datgene wat ooit een droom was (in een band spelen) gewenning. Het was tijd voor nieuwe dromen. Door een blessure van onze contrabassist konden deze dromen echter niet verwezenlijkt worden. Omdat ik een passie had gevonden wilde ik deze dromen wel laten uitkomen. Lukt het niet linksom dan gaan we rechtsom. Ik ging als solozanger verder en dit bracht mij in de jaren die volgden op prachtige plekken. Zo zong ik in Engeland, in Zwitserland en in Belgie. In Nederland kon ik het SS Rotterdam, het Groothandelsgebouw in Rotterdam en enkele TV-optredens afvinken op mijn ‘Bucket List’. Via mijn muziek kwam ik in aanraking met het presenteren. Aanvankelijk kondigde ik alleen collega zangers aan en later kwam de droom om met darters, die ik van TV kende, samen te werken tijdens demonstraties en clinics. Ook deze droom is uitgekomen. De droom om voor een groot publiek in Ahoy te staan bleef echter onafgevinkt. Tot december 2015!
Als presentator stond ik in november 2015 in de ring tijdens het Nederlands Kampioenschap Boksen in het Topsportcentrum in Rotterdam. Mijn eerste NK. In totaal kondigde ik verdeeld over twee dagen 33 partijen aan en af. Een fantastische presentatieopdracht, die ik mocht uitvoeren voor zo’n 700 toeschouwers op de tribune. Ik was voor deze opdracht benaderd en vastgelegd door de Nederlandse Boksbond. Omdat de bond erg te spreken was over mijn presentatie kwamen er diverse mensen van de organisatie naar mij toe met de vraag ‘of ik er in Ahoy ook bij was’. Ik wist dat men doelde op het Kerst Boksgala in Ahoy Rotterdam op 21 december 2015. Ik vertelde men, dat ik hier uiteraard graag bij zou willen zijn als Ring Announcer. Het bleek echter niet mogelijk, omdat men in een eerder stadium al een andere presentator had vastgelegd. Omdat ik nooit in iemands vaarwater wil zitten heb ik Ahoy (onder het mom: wat in het vat zit verzuurt niet) tijdelijk laten varen. Geheel onverwachts kwam Ahoy echter twee dagen later alsnog op mijn pad!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Tijdens het Nederlands Kampioenschap Boksen in het Topsportcentrum in Rotterdam kwam ik in contact met oud Europees Kampioene Marichelle de Jong. Zij is in Nederland een prachtig initiatief gestart: White Collar Boxing. Eens per jaar organiseert zij ook een White Collar Boxing Event. Op zaterdag 23 april 2016 vond er ook een prachtig boks event plaats. Dit keer was de Van Ghent Kazerne in Rotterdam het decor. Deze kazerne is de thuisbasis van de Marine. Marichelle heeft via het boksen een groot netwerk opgebouwd. Ook bij bij de Marine. Het toeval wilde, dat het Korps Mariniers in december 2015 350 jaar bestond. Om dit te vieren was er op zaterdag 12 december 2015 een groot defilé (onder toezicht oog van Koning Willem Alexander) op de Rotterdamse Coolsingel met aansluitend een groot feest in Ahoy. Een groot boksgala in Ahoy was de afsluiting van dit grote evenement. De organisatie van dit boksgala was voor deze speciale gelegenheid op zoek naar een Ring Announcer. Vanzelfsprekend werd Marichelle de Jong gevraagd naar een geschikt persoon. Ik zal haar eeuwig dankbaar zijn voor het feit, dat ze mijn naam heeft laten vallen. Zaterdag 12 december 2015 werd zodoende de dag, dat ik voor ruim 4000 uitzinnige toeschouwers in een boksring in Ahoy Rotterdam een groot boksgala presenteerde. Een ultieme droom was uitgekomen.
Samen met mijn vader, die naast mijn vader ook fan en chauffeur is, en de PR-man cq. fotograaf van The Dutch Rat Pack Jeroen Noppen liepen we Ahoy binnen. Dit keer niet als bezoeker van een concert, maar als presentator van een boksgala. Ik meldde mij bij de ingang en werd keurig opgehaald door boks referee Rene Braad. Door een ware mensenzee begaven wij ons richting de boksring. Een prachtige ring met geweldige belichting. Ik stelde mij aan de ring voor en vroeg aan de dienstdoende DJ of ik nog even een kleine soundcheck kon doen. Voordat ik de 4000 aanwezige toeschouwers ging toespreken wilde ik eerst de afstelling van mijn stem gehoord hebben. Ook wilde ik met de mensen van het licht en het geluid het draaiboek kort doornemen. Alles was perfect voorbereid door de organisatie. Als Ring Announcer wilde ik ook weten of de volgorde van de partijen ongewijzigd was, of de boksers in de blauwe hoek nog steeds de boksers in de blauwe hoek waren, wie er in de jury zaten, wie de timekeeper bij de bel was, wie de scheidsrechter was en wie de ringarts. Een klein half uur later had ik alle benodigde informatie vergaard en kon ik 100% voorbereid de ring in.
Na een indrukwekkende muzikale opening door een slagwerk ensemble van het Korps Mariniers nam ik het woord. Ik merkte, dat de sfeer geweldig was. Men was echt klaar om te gaan genieten van 5 spectaculaire partijen. En die kreeg men. Tijdens het NK in het Topsportcentrum was ik getuige van 33 partijen. Alle partijen werden gewonnen (en verloren) op punten. Niet één bokser ging tegen het canvas. Dat was tijdens de 5 partijen in Ahoy wel anders. Waar er in het Topsportcentrum vooral technisch gebokst werd, kwamen er in Ahoy louter ‘knokkers’ in de ring. Omdat het erg korte partijen waren wilden alle boksers hun partij (met in de zaal 4000 collega’s) snel beslissen. Vanaf de bel werd er geknokt en gemaaid. Technisch gezien matig, entertainment technisch gezien briljant. Dit vond ook het aanwezige publiek. Men zweepte elkaar (en daardoor ook de boksers) enorm op. Er ontstond een unieke sfeer. Als de rondemissen met hun bordjes de ring betraden werd men helemaal gek. Dit leverde hilarische taferelen op! Maarliefst 3 van de 5 partijen werden beslist door een knock-out. Een groot spektakel!
Na afloop van het boksgala in Ahoy kon ik rekenen op veel complimenten van de organisatie. Bij volgende events georganiseerd door het Korps Mariniers zou ik wederom de ring mogen betreden (en zo geschiedde ook). Ahoy was dus afgevinkt. In de jaren erna volgden Koninklijk Theater Carré, Concertzaal De Doelen en een uitverkocht Excelsior Rotterdam Stadion. Wat gaat het post-corona tijdperk mij brengen? De tijd zal het leren.
‘Let’s Get Ready to Rumble!’ – Michael Buffer