De eerste keer, dat ik naar een boksavond ging was met mijn broer. Hij schreef destijds voor het Rotterdams Dagblad en had van bokspromotor Aad Veerman twee vrijkaarten gekregen voor het Bep van Klaveren Memorial in het Topsportcentrum in Rotterdam. Aad was Bep’s beste vriend. Volgens Bep was Aad zelfs zijn enige vriend. ‘De rest kan de tyfus krijgen.’, aldus de immer tactvolle Crooswijker. Ik vond het prachtig. Circa 3000 mensen hielden een minuut stilte voor de enige Olympisch Kampioen boksen, die Nederland ooit kende. Na de minuut stilte zag en hoorde ik de Rotterdamse jazz zanger Wim Koopmans optreden met een nummer van Frank Sinatra. Het plaatje klopte. Jazz, Sinatra, Maffia, Boksen, Chicago, New York, Rotterdam, Manhattan aan de Maas. Mijn broer schreef een prachtig artikel en werd zelfs nog thuis bij Aad Veerman uitgenodigd. Daar liet hij trots alle foto’s en krantenartikelen zien waar Bep en hij op te zien waren. Menig historisch museum zou jaloers zijn geweest op de collectie en het archief van Aad.
Jaren gingen voorbij. Ik kocht in 2004 een gitaar, formeerde in 2005 een Rock’n Roll bandje, ging in 2009 als solo artiest verder en zong in 2010 voor het eerst in het WTC in Rotterdam. Ook aanwezig in de zaal was Aad Veerman. Met het repertoire van Frank Sinatra, Dean Martin en Nat King Cole liet ik Rotterdam kennis maken met mijn stem. Ik kreeg veel positieve reacties en ook Aad Veerman was niet van de dansvloer af te slaan. Ik raakte met Aad in gesprek en vertelde hem, dat ik ooit aan de hand van mijn broer aanwezig was in het Topsportcentrum tijdens ‘zijn’ Memorial. Aad vroeg mij of ik bij een volgende editie weer aanwezig wilde zijn. Uiteraard wilde ik dit. Met mijn vader ging ik zodoende de maand erop naar mijn tweede Memorial. Wederom werd ik gegrepen door de ring. Als ik daar toch ooit één keer in mijn leven een nummer van Frank Sinatra zou mogen zingen! Dat zou een droom zijn! Omdat ik mijn leven lang al van mening ben, dat ‘dromen’ niet alleen ‘s nachts gebeurt, ben ik gaan uitzoeken hoe ik in die ring kon komen. Het bleek allemaal erg lastig. Frank Wentink van Wentink Events gebruikte (als sponsor) het Memorial om zijn grote dinnershows te promoten en de opening was steevast voor de Rotterdamse zanger Marc Benz. Ik wist echter, dat alle sponsors voorafgaand aan het boksgala aan boord van Raderstoomboot De Majesteit een diner aangeboden gekregen. Wellicht kon ik mijn jazzy repertoire wel ten gehore brengen tijdens het stijlvolle diner. Dit lukte in 2014. Met organisator Ardie den Hoed regelde ik, dat ik aan boord van De Majesteit kon optreden om vervolgens tussen alle BN-ers en Rotterdamse (sport)iconen plaats te nemen aan de ring. Als dank voor dit feit nodigde ik Ardie den Hoed uit op het SS Rotterdam tijdens een show, die ik verzorgde met mijn muzikale collega’s Rob Griekspoor en Lou Prince: The Dutch Rat Pack. Ardie was onder de indruk van onze show en vroeg of wij de muzikale opening in de ring wilden doen tijdens de eerstvolgende editie van het Bep van Klaveren Memorial. Een droom kwam uit! Men verkaste van het Topsportcentrum naar de Business Lounge in het Excelsior Rotterdam Stadion en zo stond ik met The Dutch Rat Pack in de ring tijdens het Memorial van 2015.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
In de tijd, die tussen het optreden op De Majesteit en het optreden in de ring lag, was ik via een Rotterdamse studentenvereniging ook al als presentator in de boksring terecht gekomen. Men vroeg mij in die periode vaak: ‘Ben jij nu een presentator of een zanger?’ Soms lijkt het erop of men wilt dat je een keuze hierin maakt. Ikzelf ben juist van mening, dat de variatie in het entertainment, dat je biedt juist interessant is. Naast het feit, dat variatie een bepaalde sleur tegengaat hebben de dingen, die ik doe veel raakvlakken. Als ik een quiz presenteer in een café en je laat horen, dat je kan zingen, mag je er wellicht nog eens terug komen als zanger. Zing je als zanger op een sportgala en je praat tussen de liedjes de boel vlot aan elkaar, mag je wellicht nog eens terugkomen als presentator van het gala. Ik heb ook de moeite genomen om uit te zoeken hoe één van mijn grote helden, Frank Sinatra, over bijvoorbeeld boksen dacht. Dat beroemde filmacteurs en zangers altijd op rij één zaten en zitten tijdens grote gevechten is een feit. Zo ook The Voice. Sterker nog; Sinatra nam tijdens het gevecht tussen ‘Smoking’ Joe Frazier en Muhammad Ali in Madison Square Garden in New York in 1971 foto’s voor het Magazine Life. Één van Sinatra’s kiekjes werd zelfs gebruikt als coverfoto van het blad. Het zal geen toeval zijn geweest. Frank wordt vaak gelinkt aan de Maffia. Iets wat ik totale onzin vind. Men beweert zelfs vaak, dat Frank onderdeel was van de Maffia. Nee, Sinatra was een zanger. Een zanger wil graag goed betaald worden. De Maffia heeft veel geld. Sinatra zong dus ongetwijfeld veel voor de Maffia. Dat maakte hem zelf echter nog geen gangster. Dat Sinatra als ‘vriend van de Maffia’ bij veel grote bokspartijen kwam was ook geen toeval. De duurste kaarten zijn nu eenmaal de kaarten aan de ring. Daar zitten zodoende de mensen met veel geld en dús zaten veel ‘mobsters’ aan de ring. Dat ‘The Chairman of the Board’ aan de ring foto’s nam van Frazier en Ali zal ongetwijfeld om publiciteitstechnische redenen zijn geweest en niet omdat Frank een ambitie als paparazzi ambieerde. Afijn, het hoort nu eenmaal bij elkaar. Sport en Entertainment. Boksen en Sinatra. Bep van Klaveren en Wim Koopmans. Ray Martin de zanger en Ray Martin de ringspeaker. Ik ben overigens niet de enige, die vindt, dat de combinatie Boksen/Sinatra een goede is. Op nagenoeg ieder boksgala dat ik in de loop der jaren presenteerde zong ik een Sinatra Classic als opening óf als ‘Half Time Show’. Zelfs tijdens het Ben Bril Memorial in een uitverkocht Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Alle keren ging de muziek erin als spreekwoordelijke koek.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
Op maandag 19 september 2016 verzorgde ik voor de tweede keer de muzikale opening van het Bep van Klaveren Memorial. In een bomvolle Maassilo (700 man) in Rotterdam zong ik in de ring tijdens de 23e editie van het event. Ik mocht met twee nummers de muzikale opening verzorgen. Uiteraard koos ik voor twee nummers van Old Blue Eyes. Tijdens ‘The Lady is a Tramp’ en ‘You are the Sunshine of my Life’ zag ik de mensen genieten. Zoals gebruikelijk zaten de BN-ers op rij 1. Frits Barend zag ik voorzichtig meezingen met een glimlach op het beroemde gelaat. Drievoudig Olympisch medaillist Arnold Vanderlyde ‘snapte’ zijn vingers tijdens de klanken van de jazzy nummers. Aad Veerman stak op rij 1 zijn duim omhoog en knipoogde zichtbaar tevreden naar mij. Feyenoord icoon Gerard Meijer kwam na mijn optreden naar mij toe. ‘Ik heb genoten van je stem. Je deed het écht goed.’, aldus de beroemdste verzorger van Nederland. Waar Frank Sinatra in 1971 de foto’s maakte van Joe Frazier en Muhammad Ali nam Jeroen Noppen de foto’s van Ray Martin. Verschil moet er altijd blijven. De cirkel was voor mij evengoed rond: Jazz, Sinatra, Maffia, Boksen, Chicago, New York, Rotterdam, Manhattan aan de Maas. Op naar het volgende event in de ring. I am Ready to Rumble! More than ever!
‘The Best Revenge is Massive Success’ – Frank Sinatra